Na początku XX wieku leczenie kiły było wyzwaniem dla otolaryngologów. „Jak ważną i ciekawą jest kwestja kiły ucha, świadczyć mogą nie dziesiątki, ale setki prac jej poświęconych”, pisał w „Polskim Przeglądzie Oto-Laryngologicznym” z 1928 roku dr Tadeusz Wąsowski z Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. To jeden z najwybitniejszych otolaryngologów w ówczesnym czasie, uczeń i współpracownik prof. Jana Szmurło, założyciela Kliniki Otolaryngologii na tym uniwersytecie. Doktor Wąsowski opublikował ponad 80 prac naukowych i podręcznik z otolaryngologii. Jest też autorem monografii „Kiła ucha” wydanej w 1928 roku. Obszerne materiały jego autorstwa, poświęcone rozpoznawaniu i leczeniu wrodzonych i nabytych postaci tej choroby, publikowano też w „Polskim Przeglądzie Oto-Laryngologicznym”. Poniżej zaczerpnięte z niego fragmenty.
Kiła ucha, czyli o przypadkach z przedwojennej laryngologii